Kleine wereld

In de voorjaarsvakantie gingen we naar Disneyland Parijs. We waren er nog nooit geweest en volgens de directeur van Mila’s school was dat een omissie in ons bestaan. Dus boekten we de Thalys, twee nachten Disneyhotel (want als je het doet, doe het dan goed) en twee nachten in Parijs op de heen- en de terugweg. Want als de schooldirecteur het zegt, dan moet het wel waar zijn. 

Los van het feit dat we per attractie gemiddeld een uur moesten wachten bij een gevoelstemperatuur van min tien graden, was het inderdaad reuzegezellig. Mila was helemaal in haar element met alle achtbanen en Disneyfiguren. Ze straalde aan alle kanten. Onze bevroren tenen werden er spontaan weer warm van. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het hebben over de attractie from hell

Mensen die weleens in Disneyland zijn geweest, weten vast om welke attractie het gaat. Of het kan een smaakdingetje zijn. Ik heb het over 'de vrolijkste cruise die ooit gevaren heeft' (omschrijving op de website): 'It's a small world'. Voor wie dit symbool voor wereldvrede nog nooit heeft mogen meemaken: het is een boottochtje door zeven hysterisch aangeklede werelden waarin je tien ellendige minuten lang wordt toegezongen door driehonderd babypoppen in klederdracht. 

De attractie is bedoeld voor peuters. Die zullen zich ongetwijfeld herkennen in de gezellige babypopjes en de overmatige visuele stimuli in het decor. Bij mij riep het geheel vooral een acute doodswens op. Ik kon de onnatuurlijk hoge snelheid van de kinderstemmetjes die steeds 'It's a small world after all' herhaalden, amper verdragen. De geschetste wereldvrede was zo hysterisch en nep dat ik verwachtte dat de babypoppen elk moment vlam konden vatten. Dat het eigenlijk toch een horror-attractie was. Maar misschien zegt dit meer over de gesteldheid van mijn brein. 

Twee dagen later liepen we met onze koffers door Parijs. Het vroor nog steeds meer dan een voorjaarsvakantie zou doen vermoeden. Opeens werd mijn oog getrokken door iets dat midden in de dure winkelstraat op de grond lag. Het was een man die lag te slapen. Of misschien was hij dood. Hij had dan wel een dikke jas aan, maar een dutje doen met een fikse vorst in de bodem lijkt me niet bepaald goed voor je gezondheid. Ineens kwam er een man met een woeste baard en verweerde lappen om zijn lijf aanrennen. Hij stopte bij de slapende man, schoof diens schoenen van zijn voeten en ging ermee vandoor. Niemand in de winkelstraat reageerde. Niemand.

Ik reageerde ook niet. Ik hoorde alleen maar zingende babypoppen. De hel openbaarde zich heel even in een keurige winkelstraat en daarna leek ie weer weg. En ik realiseerde me dat wegkijken altijd makkelijker is dan in actie komen. De baby's gaan de wereldproblemen niet oplossen. We moeten dat zelf doen. 'It's a small world after all.'