Als je van plan bent om, zoals wij, een tijdje in het buitenland te gaan wonen, dan is het eerste dat je nodig hebt: een huis op de plaats van bestemming. Ik had best een romantisch beeld van een huis aan zee. Als we op vakantie zijn in Cadaqués, dan zitten we meestal in een appartement op de hoogste plek van het dorp. Je hebt er een waanzinnig uitzicht over de baai tussen de vuurtoren van Cap de Creus en die van Cala Nans. Zoiets leek me wel leuk voor onze tijdelijke woonplek vanaf september, hoewel een huis op het strand ook niet verkeerd klonk. En misschien een zwembad erbij? Als je dan toch in een ansichtkaart gaat wonen, dan moet je het goed doen.
De makelaar die we via een bevriende local hadden gemaild, was minder optimistisch. Huizen met drie kamers, verwarming, internet, en een balkon of tuin met uitzicht op zee komen zelden vrij voor langere tijd. De meeste huizen in Cadaqués worden per week verhuurd. Dat komt doordat het dorp in de zomer wordt overspoeld met toeristen die er ook willen slapen. Dat zijn zo’n dertigduizend recreërende mensen, op een inwoneraantal van 2800. En wie gaat zijn huis nou voor een jaar verhuren als je er op piekmomenten de hoofdprijs voor kunt krijgen? Huizen met zwembaden zijn er sowieso weinig, want de rotsgrond is zo hard dat een zwembad hakken alleen is weggelegd voor de extreme doorzetters. Die makelaar heeft waarschijnlijk onder het bureau gelegen van het lachen om onze naïviteit. Die buitenlanders toch! We hebben er nooit meer iets van vernomen.
Een zoektocht via Airbnb en andere toeristische verhuursites leverde ook niet veel op: Fransen die niet reageerden, een andere Catalaanse makelaar die ons lang aan het lijntje hield (met een heel mooi huis!) en ons vervolgens liet vallen, een Duitse met een leuk, maar te klein appartement. Zonder tafel en stoelen. Veel huizen waren te klein, te duur, te karig of niet voor langere tijd te huur.
De oplossing kwam uit onverwachte hoek. Een vriendin uit Utrecht appte dat een collega van haar een familieappartement in Cadaqués heeft en wel wilde praten over verhuur. Ik verwachtte er niet al te veel van, maar toen ik de collega een bericht wilde sturen via whatsapp, zag ik dat hij precies dezelfde profielfoto had als ik. Hij had een foto van zichzelf in een van de reuzen-eieren in de tuin van Salvador Dalí. Ik had een foto van Pek en mij in datzelfde reuzen-ei. Nu maakt iedereen die dat huis bij Cadaqués bezoekt diezelfde foto, maar toch. Als je in voortekenen gelooft, dan was dit geen slechte.
Na twee videobelletjes waren we er al uit. Als zijn 80-jarige schoonmoeder het goed vond, dan mochten we het appartement met drie kamers, twee balkons, dicht bij de zee voor een schooljaar huren. De zegen van de schoonmoeder was belangrijk, want het is officieel haar appartement. Ze moest even wennen aan het idee dat het voor zo veel maanden verhuurd zou zijn aan mensen die ze totaal niet kent, maar uiteindelijk vond ze het prima. In de meivakantie gaan we elkaar ontmoeten in Cadaqués en dan kunnen we meteen het appartement bekijken. Wauw. Ons plan om tien maanden in Cadaqués te gaan wonen begint nu echt vorm te krijgen. We hebben een fijn appartement met uitzicht op de zee!
Een paar dagen later kwam Pek met een nieuw plan de kamer in lopen: ‘Wat als we voor de laatste twee maanden van ons verblijf alsnog een huis met een zwembad zoeken? Dan is het volop voorjaar én het is nog geen hoogseizoen. Misschien is het dan toch te doen.’ Die zinnen waren genoeg om mij meteen aan het googlen te krijgen en binnen een paar dagen hadden we het geregeld. Een huis met een zwembad met uitzicht over de baai tussen Cap de Creus en Cala Nans voor twee maanden. Amper te betalen, maar wel hartstikke romantisch. ‘Ik denk dat we dit niet te veel moeten rondbazuinen,’ zei ik nog, ‘want dan komt iedereen langs.’
Maar dat is, geloof ik, nu al te laat.
ps. Bovenstaande foto heb ik afgelopen zomer in Cadaqués gemaakt. Het is niet de plek waar we gaan wonen. Had het gekund, dan hadden we geen nee gezegd.