Op zondag 18 mei liep ik mee in een demonstratie in Den Haag. Hulporganisaties hadden een oproep gedaan om hierheen te komen om een rode lijn te trekken voor het buitensporige geweld dat Israël over Gaza stort. Ik zou mezelf niet per se omschrijven als een demonstrant, maar door de omstandigheden ben ik er blijkbaar toch een geworden. Er zijn zo veel ontwikkelingen gaande die wat mij betreft de verkeerde kant op gaan, dat ik op een of andere manier mijn stem wil laten horen. Op sociale media draai je alleen maar een kringetje tussen mensen die al hetzelfde denken, of in discussies die uitmonden in scheldpartijen. Dan maar de straat op.
Ik was niet de enige die er zo over dacht. De drukte op perron 8 van Utrecht Centraal was overweldigend. En hartverwarmend. We moesten twee treinen laten gaan omdat ze tot de nok toe gevuld waren met demonstranten. Niemand klaagde. De volle treinen werden uitgezwaaid en mensen maakten vrolijk een praatje met vreemden. De rode dresscode was een slimme zet van de organisatie. Het was makkelijk een medestander te herkennen. Jan Terlouw zou trots zijn geweest op zo veel spontane gesprekken.
Ajax-supporters die in rood-witte shirts de trein uitkwamen, werden toegejuicht. De man van de NS die met een megafoon de orde op het perron moest bewaken, maakte er een feestje van. Zelfs toen de trein halverwege panne kreeg, bleef de sfeer gemoedelijk. Het was duidelijk geen normale werkdag.
Uiteindelijk kwamen we alsnog op tijd aan voor de rode mars door Den Haag. Meer dan 100.000 mensen die opriepen tot menselijkheid: Ouders met kinderen, baby’s in wandelwagens, studenten, bejaarden met of zonder loopstok, fervente wandelaars, moslims, christenen, wetenschappers, muzikanten. Het was ontroerend. Veel mensen die ik sprak deden voor het eerst mee aan een demonstratie. Ze waren het zat om niks te doen. Dit voelde tenminste als íets. Doordat we met zovelen waren, maakten we indruk. En het gaf ook hoop. Ik weet niet of de regering iets doet met de roep om een rode lijn. Maar het was in elk geval fijn om onderdeel te zijn van een beweging die staat voor vrede en solidariteit. Die bescherming wil van mensenlevens die dag in dag uit kapot gemaakt worden. Dat moet stoppen. Laat de Palestijnen hun leven leven.
Over demonstraties in het algemeen: die mensenmassa’s in het nieuws zien er misschien vrij heftig uit. Maar demonstraties, zeker als ze georganiseerd worden door grote, bekende organisaties, verlopen over het algemeen heel soepel. Demonstranten zijn solidair met elkaar en geven elkaar de ruimte. Alleen daarom al is het goed om er een keer deel van uit te maken. Om te zien dat verbinding en solidariteit zeker wel bestaan. Tegen iedereen die zich machteloos voelt in deze ingewikkelde tijden, zou ik willen zeggen: ga eens naar een demonstratie. Alle beetjes helpen. En het is een hele belevenis.
Aanstaande zaterdag is er weer een demonstratie: De Straat op! Deze keer tegen radicaal-rechts. Daar mag ook wel een rode lijn tegen getrokken worden. Ik ben erbij. Jij misschien ook?
Op watkanikdoen.nl vind je een overzicht van belangrijke demonstraties.